Het zit er bijna op..
Zoveel mooie ervaringen, zoveel belevenissen, zoveel schoonheid. De cruise naar Alaska was ook weer een unieke ervaring. Gisteren nog een prachtige fietstocht gemaakt langs de westkust van Vancouver. En dan breekt opeens de laatste vakantiedag aan. Morgen vliegen we terug naar Schiphol. Wat doe je zo’n laatste dag? Het is bewolkt en af en toe valt er wat lichte regen. Niet echt weer om te luieren op een strandje of nog een laatste boottochtje te maken. Wanneer je opstaat weet je het al. Niets van wat we vandaag doen, zal welke eerdere ervaring dan ook overtreffen noch evenaren. Dus slenteren we maar wat rond in downtown Vancouver. We bezoeken een Chinese tuin in Chinatown, een museumpje, en maken kennis met de achterkant van deze mooie stad. Afkicken heet dat, geloof ik.
Jimi Hendrix shrine
Op het stadsplattegrondje dat we in het hotel kregen, staat aangegeven dat op de hoek van Howe Street en W Penderstreet, de shrine van Jimi Hendrix te vinden is. Het ligt ongeveer op onze route dus we besluiten het mee te pakken. Na enig speurwerk vinden we beide straten, maar noch op de ene noch op de andere hoek vinden we iets wat op een herdenkingssteen, tempeltje, monument of iets ander heiligs doet denken. We lopen vier keer door de straat maar vinden het niet. Ik besluit te googelen en vind het adres. Nummer 432, een toeristische attractie in Vancouver, lezen we. We blijken er al vier keer langsgelopen te zijn. Wat het is? Een werkelijk onooglijk pandje met een tienjaar oude poster op het raam van de bekende gitarist en een kort briefje. Closed due to lack of donations. En ook dat briefje is duidelijk niet van gisteren!
Zwervers
Ik schreef er, geloof ik, al eerder over. En ik weet niet zo goed wat ik er van vind. Ze liggen midden op een voetpad, vlakbij een kruising of zitten in portiekjes met hun zooi. Sommigen zijn er beter aan toe dan anderen. Er zijn er die zo wazig uit hun ogen kijken dat je je afvraagt of ze nog iets waarnemen van deze wereld. Anderen zien eruit alsof ze in ieder geval nog met één been in onze maatschappij staan. Een man lag in zijn blote kont op straat, een ander riep constant onverstaanbare teksten. Bah, denk ik in eerste instantie. Waarom haalt niemand die mensen hier weg? Om me vervolgens diep te schamen voor die gedachte. Want daar loop ik als weldoorvoede, welgestelde toerist, op zoek naar een gezellig restaurantje. Lekker hapje, wijntje en wellicht nog een dessert, alleen maar omdat het zo lekker is. En wat eten zij? Een afgekloven appel uit de vuilnisbak. Wat moet je in hemelsnaam gedaan hebben om zo’n mensonterend leven te ‘verdienen’?
Maar toch..
En ook al is dit geen topdag, het voelt niet als een verloren dag. In de Chinese tuin die we vandaag bezochten kregen we een rondleiding. De gids vertelde ons dat er overal in de tuin Yin naast Yang te vinden is. Rond naast vierkant, glimmend naast ruw, mannelijk naast vrouwelijk. Dat is bewust gedaan. Want, zei ze, dat is het leven. Er moet harmonie zijn, een balans, tussen donker en licht, warm en koud, noord en zuid. De Tao (het alles) manifesteert zich in twee tegengestelde waarden waarvan de een niet beter is dan de ander, ze zijn evenwaardig aan elkaar. Gelijk en toch verschillend. Wat een mooie gedachte om deze vakantie mee af te sluiten.
Geef een reactie