Ik doe ook maar wat

Waarschuwing: deze tekst is niet geschikt voor mensen met een zwak hart. Maar mam, wees gerust, we leven nog!

We hadden al eerder een kanotochtje gemaakt. Vooraf werden gewaarschuwd dat de tocht niet geschikt was voor mensen met hart- of nekklachten. Het was dan ook met angst en beven dat ik aan boord stapte, maar de tocht verliep uitermate kalm. Toen we in de brochure van ons cruiseschip over een kajak-excursie lazen waarvoor je geen ervaring nodig had en waaraan kinderen vanaf zes jaar konden deelnemen, stapten we dan ook heel ontspannen aan boord van een zodiak die ons naar een eiland zou brengen. Van daaruit zou de tocht per kajak verder gaan. Prima, dachten we nog steeds. De Zodiak startte met veel herrie en met een pestvaart ‘vlogen’ we over het water. Oké, dacht ik, een beetje spanning kan geen kwaad. Maar toen stopte de Zodiak en de kapitein fluisterde: ‘whales ahead’. En inderdaad, we zagen sproeiers. Iedereen hield de adem in. Opeens sprongen er een paar grijze walvissen uit het water. Het was een fantastisch gezicht en ze waren op ‘veilige’ afstand. We bleven liggen, want misschien kwamen ze nog een keer. Dat kwamen ze, en wel richting de boot! Dichter- en dichterbij. Tot op wel 10 meter afstand. Vijf, zes enorme sproeiers en het typische blazen van de walvis. Met een enorm kabaal sprongen ze uit het water en gaven een show weg waar het Dolfinarium een behoorlijke punt aan kan zuigen. Ik hield mijn tas stevig tegen me aangedrukt, en lette goed op mijn ademhaling. In, uit, in en weer uit. Na tien (lange maar fantastische) minuten doken ze onder. Iedereen glimlachte van oor tot oor. Ik probeerde mee te doen. Toen we aankwamen bij het kajak-strandje begon mijn onderbuik te protesteren. Waar was de inham voor onze tocht? Waar gingen we kajakken? Juist. Op hetzelfde water als waar we eerder de groep walvissen hadden gespot. Ik schudde heftig van nee. Weten jullie wel hoe klein zo’n kajak is ten opzichte van zo’n walvis? ‘Ga maar,’ zei ik, ‘ik blijf wel hier.’ Dat kon. Dan moest ik alleen op het strandje achterblijven. ‘And if a bear comes, don’t frighten him.’ Ik besloot Toch maar in de kajak te stappen. Met samengeperste billen peddelde ik door het woelige oceaanwater. We zagen adelaars boven ons en springende vissen voor ons. Op de Volendam, ons cruiseschip, was ons verteld dat springende vissen betekende dat er walvissen in de buurt waren. De vissen sprongen uit het water om niet opgevreten te worden. Even overwoog ik ook te gaan springen, maar dat bleek voor de stabiliteit van onze kajak niet zo’n goed idee. ‘Gewoon door peddelen,‘ kwam het bevel van achter. Nou, dat deed ik. Hoe harder ik peddelde, hoe eerder we terug aan land zouden zijn. Na zo’n anderhalf uur, kwam het strandje weer in zicht. Net op het moment dat ik een zucht van verlichting slaakte, riep iemand vanuit een andere kano, ‘whales!’ En ja hoor. Sproeiers, gespetter, geblaas. Alle kano’s peddelden de kant van de walvissen op, die met hun staarten op het water sloegen. Ook mijn kapitein zette aan. ‘O nee,’ riep ik. En ik hield voet bij stuk. ‘We gaan geen centimeter dichterbij.’ We bleven uit de buurt en peddelden voorzichtig richting het strandje. Eindelijk, vaste grond onder de voeten! Maar het verhaal heeft nog een grande finale! Toen we de kajak uit waren, fluisterde Aad: ‘Ik wilde je niet bang maken, maar er zwom ook een walvis vlak achter ons.‘ Toen besloot ik flauw te vallen.