Ik doe ook maar wat

De Volendam
Ons cruiseschip heet de Volendam, gisteren waren er stroopwafels bij de koffie, en er staan twee poppen in Volendamse kostuums in een duister hoekje van het schip. Tot zover de link met de oorspronkelijke Holland-Amerika lijn. Uiteraard zijn de schepen met de tijd meegegaan en zijn ze van alle luxe voorzien. Maar soms hebben we het gevoel dat oude tijden herleven. Wanneer er wordt gemusiceerd bijvoorbeeld, denk je onwillekeurig terug aan de luxe-cruises van weleer. Gisteren hadden we een gala-avond en sommige mensen hadden echt hun best gedaan. Alsof je terug stapt in de tijd. Maar de enkele korte broek die ook aan tafel verschijnt, brengt je terug naar 2018, de tijd waarin men doet wat men wil.

Een echte kledingkast!
Vijf weken lang zat mijn kleding door elkaar gehusseld in een koffer. Elke ochtend was het grabbelen en graaien op zoek naar een sok, onderbroek of T-shirt. Wat een luxe om mijn kleding op houten hangertjes te zien, en die heen en weer over een rail te kunnen schuiven, op zoek naar het juiste kledingstuk voor de dag.

Alaska
Inmiddels hebben we 749 mijl afgelegd en zijn we vanmiddag om 13:00 uur aangekomen in Juneau, de hoofdstad van Alaska. We zijn met een gondola omhoog gegaan en hebben een mooie wandeling gemaakt op de berg.
Hoe noordelijker we reizen, hoe langer de dagen worden. Er wordt gezegd (we hebben het niet gecheckt) dat het rond drie uur ’s nachts al licht is en dat het ’s avonds (wel gecheckt) tot een uur of tien licht is. De lente begint hier laat, maar als het begint dan begint het goed. Met enorme groeispurten (vanwege de lange dagen) schiet alles uit de grond en groeit snel. En zo hebben we grote planten met die prille groene kleur die bij het voorjaar hoort.

Walvis
Blijkbaar zwemmen er volop walvissen, zeehonden en otters rondom het schip. Nu houden wij wel van de natuur, maar we weten er eigenlijk weinig van. Gelukkig is er een zeer enthousiaste ‘naturalist’ aan boord, die bij ieder golfje, luchtbelletje en beweging in het water weet waar we op letten moeten. En dankzij haar hebben we tweemaal een walvis gespot! We zagen een paar sproeiertjes, een stukje rug en, jawel, de zwiepende staart waar iedereen op wacht! Het ging te snel voor een foto maar het dier was gespot! De tweede keer zwom er een orka dicht langs het schip. Ook dit keer zagen we slechts een stukje van de rug, maar het idee dat er zo’n groot beest zo vlakbij is, is echt kicken.

Verslaafd
Geen WiFi hebben, is afzien. Geen berichtjes, geen Google, geen Wordfeud, geen Facebook, geen NU.nl, geen blog. Het is alsof je een verstokte roker in een keer alle sigaretten afneemt. Je handen trillen want ze willen dansen over de toetsen, hallo zeggen tegen het thuisfront, een briljante zet doen met Wordfeud, een stukje schrijven en iets van het nieuws oppikken. Zodra we een gaatje zien in het World Wide Web, springen we erdoor en surfen we weer even mee op de inmiddels zo vertrouwde golven van het Internet.