Ik doe ook maar wat

Leven in het nu
Ik wil niet beweren dat je bewuster leeft, maar wanneer je reist leef je wel meer in het nu. Waar zijn we en waar gaan we naar toe? Dat zijn de twee belangrijkste vragen die ons bezig houden. Het is me al tweemaal overkomen dat, wanneer we ergens aankomen en men vraagt waar we vandaan komen, ik het antwoord niet weet. Geen idee waar ik die ochtend wakker was geworden. Het antwoord is dan ook niet relevant. Ik ben en dat volstaat.

Met de kano naar het regenwoud
Zoals in het vorige blog voorspeld, staken we een paar dagen geleden in een kajak een inham van de Pacific Ocean over om Meares Island te bezoeken. Een eiland waar de Indianen 17 duizend jaar het regenwoud hebben beheerd. Bij alles wat ze kapten uit het woud, dachten ze aan de volgende generaties. Ze hadden zo’n ontzag voor de eeuwenoude bomen (tot wel 1500 jaar oud) dat ze de Goden om toestemming vroegen om een boom te kappen. Vervolgens gebruikten ze alles van die boom. De bast om touw te maken, de wortels om manden te maken en het hout voor kano’s. Soms kliefden ze slechts een deel uit een boom zodat dat de rest van de boom kon doorgroeien. Alles wat op de grond bleef liggen, diende weer als voedingsbodem voor insecten, vogels en nieuwe vegetatie. Toen kwamen de blanken met een toestemming van de regering om alle bomen van het eiland te kappen. In 1984 kwamen zowel de Indianen als de milieubeweging hier fel tegen in opstand. Er werden rechtszaken aangespannen, en de Indianen wonnen het pleit. Gelukkig maar, want het is er geweldig mooi. Een uitgelezen plek om jongere generaties respect voor de natuur bij te brengen.

En nu ben ik aan de beurt
Ken je dat? Je kiest een rij uit bij de supermarkt en degene die voor je staat heeft een probleem. En jij wacht en wacht en kijkt naar de rijen die je ook had kunnen kiezen. Had je dat gedaan, stond je nu al buiten.
Toen wij met de Chrysler bij de veerboot stonden, waren er drie rijen en drie kassa’s. De rijen gingen aardig gelijk op. Maar toen was er een probleem met de voorste auto in onze rij. Zowel in de rij links als de rij rechts, schoven de auto’s op maar onze rij stond stil. We dachten, ach, kan gebeuren en blij dat wij daar niet staan. Tien minuten later, nog steeds geen beweging in onze rij. Des te meer in die naast ons. We zeiden dingen als ‘maakt niet uit, we gaan allemaal met dezelfde boot mee.‘ Een kwartier later waren er al minstens vijftien auto’s links en vijftien auto’s rechts van ons doorgereden naar de boot. Wij geen centimeter. Het had absoluut geen zin om ons druk te maken, dat wisten we best. Ogenschijnlijk rustig stapten we uit om een korte wandeling te maken. Niet te ver, we konden immers ieder moment…. Toen we terugkwamen was er niets gebeurd. Langzaam schoven we wat heen en weer op de stoelen. We maakten grapjes en lachten als boeren met ontstoken kiezen. Ik hield me groot maar diep van binnen wilde ik slechts één ding: stampvoeten! Het was immers niet eerlijk, want wij waren hier veel eerder en straks was iedereen eerder aan boord dan wij. Toen begon de man voor ons luid te toeteren. En stiekem glimlachte ik. Zou ik met hem meedoen?

Victoria
En nu zijn we in Victoria op Vancouver Island. Ook hier is het schitterend. Vandaag een mooie route gefietst langs de kust en genoten van tientallen mooie momenten. En morgen? Hoezo, morgen? Er is toch alleen maar nu?