Ik doe ook maar wat

British Columbia
Na een paar dagen in de natuur, zijn we in het roerige stadje Whistler aangekomen. De autorit van Wells’ Grey Park naar deze plaats in BC was fantastisch. Stel je een mengeling voor van Schotland, de Duitse Eiffel, Texas en de Lake district, en je hebt zo ongeveer het landschap waar we vandaag doorheen reden. We verveelden ons de 500 kilometer lange rit geen seconde. Alleen onze remmen vertoonden vermoeidheidsverschijnselen, ze raakten oververhit. We besloten ze even rust te gunnen. Een goede beslissing want een stukje verderop zagen we een auto die dat niet had gedaan en in een greppel terecht was gekomen.
Veel huizen en boerderijen langs de kant van de weg staan op enorme stukken land. Blijkbaar zijn de grondprijzen hier een stuk lager dan bij ons. Sommige terreinen zijn keurig onderhouden, sommigen staan vol troep. En bij sommige huizen staan zoveel verroeste autowrakken dat je je afvraagt of ze hier iedere auto die ze ooit gehad hebben, bewaren. Zoals je op de foto ziet worden ook de schuren niet ieder jaar geverfd.

Beren (alweer? Ja, alweer)
Er lopen zo’n 11.000 beren vrij rond in BC, waarvan we er inmiddels 5 gespot hebben. Vier vanuit de auto, één vanuit een kano. O ja, en nog een enge grizzly midden op het bospad waar we liepen te wandelen. Hij ging rechtop staan, gaf een brul, stampte met zijn voet en sloeg zich op de borst. Maar die telt waarschijnlijk niet, ik zag hem ’s nachts in een droom.
Toen we in onze vorige lodge aankwamen, spotte ik onmiddellijk achter de receptie een foto van een beer die voor het raam van een gastenverblijf stond. Zwaar gefotoshopt, stelde ik mezelf gerust. Toen de eigenaar ons vertelde dat er ‘lots of bears’ waren, en nog eens herhaalde ‘lots of bears,’ dacht ik aan een reclameverhaaltje. Maar toen hoorden we het verhaal van de beer op de foto. In het verleden lagen ze hier altijd een reep op de bedden als welkomstgroet. De beer kreeg dat in de gaten en toen hij een open raam zag, dacht hij zijn slag te slaan. De aanwezige gast sloot onmiddellijk het raam en maakte die unieke foto. Eenmaal raden wat ik als eerste deed toen we onze lodge binnenliepen.

Op hol geslagen diaprojector
We zijn nu zo’n drie weken weg en hebben duizenden plaatjes in ons hoofd. Soms vragen we aan elkaar: waar was die hoge waterval ook alweer, of dat emerald blauwe meer? Dan is onze interne diaprojector even goed van slag en schuiven de plaatjes over elkaar heen. Thuis zullen we uit de honderden foto’s een selectie maken en de uitverkoren foto’s zullen het verhaal van deze vakantie vertellen. De rest van het verhaal zal met de foto’s verdwijnen in de vergetelheid.

Nederlanders
Ken je dat? Dan ben je in het buitenland en praat je tamelijk openlijk. Niemand verstaat wat je zegt. In Oost Canada was dat geen enkel probleem, we kwamen nauwelijks Nederlanders tegen. Hier in het Westen moet je beter op je woorden letten, je struikelt er over de Dutchies. Denk je de reis van je leven te maken, unieke ervaringen op te doen, reist half Nederland achter je aan.

Klein rot gebakkie
Tijdens onze rondrit door Ontario, beschikten we over een Jeep Wrangler met een geweldig inbouw-navigatiesysteem. Telkens wanneer mijn reisgenoot met een bezittersair de deur opende, glimlachte hij van oor tot oor. Op Toronto moesten we helaas de Jeep achterlaten. Toen op Calgary Airport de autoverhuurder ons het losse navigatiesysteem overhandigde, was dat de eerste teleurstelling. Wat een prutsding, dachten we. Terecht want het ding werkt nauwelijks. We kregen autosleutels en moesten naar lot 18. Manlief keek gretig om zich heen. Werd het weer een Jeep, of een Landrover, of een Mercedes misschien? Lot 18 liep hij straal voorbij. ‘Hallo, hier is het,’ riep ik hem terug. Hij keek één seconde naar de auto, schudde zijn hoofd en liep verder. Ik besloot het rustig af te wachten. Toen echtgenoot eindelijk terugkwam was het enige wat hij uit kon brengen: ‘wat een klein rotgebakkie.’ En hoewel ik het een prachtige auto vind (stuk groter dan de mijne) is het tussen man en de Chrysler niet meer goed gekomen.