Ik doe ook maar wat

Fotograferen
Voor de perfecte foto doe ik alles. Op een rots klimmen, buikligging, rugligging, in een boom klimmen. Of een steil pad vol kiezelsteentjes afdalen. Dat ging bijna goed. Toen de steentjes begonnen te rollen, rolde ik gezellig een stukje mee om voor de voeten van een man tot stilstand te komen. Hij vroeg me of alles goed was. ‘I think so,’ antwoordde ik met een klein stemmetje. Mijn voet deed behoorlijk pijn. Waar was mijn reddende ridder? Vanaf liggende positie zag ik hem met zijn handen in de zakken flierefluiten! Zag hij me niet? Ik strompelde omhoog. ‘Zag je me niet vallen?’ ‘Jawel, maar vanaf hier maak je veel mooiere foto’s. En twee gewonden op een dag is teveel.’
PS Toen we ’s avonds onze foto’s vergeleken was de zijne mooier, maar dat toegeven… nooit!

Amerikaans
Toen ik met iemand sprak over de indentiteit van de Canadees, zei hij: ‘one thing I know for sure, we’re not Americans.’ Toch hebben ze wel Amerikaanse gewoontes. Als je hier koffie besteld, krijg je een kartonnen beker die zo groot is dat er gemakkelijk drie Nederlandse kopjes inpassen. Als je uit eten gaat zit je meestal in grote ‘diners’ met tafels met een plastic kleedjes. En ook de vrachtwagens zien er Amerikaans uit.

Beer gespot! (3x)
Gisteren een kleintje langs de weg. Dacht eerst dat het een kat was en was te laat met stoppen. Maar vandaag twee! De eerste liep alweer snel de bosjes in. Maar daarna liep een grote beer gewoon langs de weg. Nu kunnen we eindelijk meepraten wanneer mensen hun beren-verhalen te berde brengen.

WiFi
Geen WiFi in de Rockies. Nop, nada, niets. Ook geen 2, 3 of 4G. De wereld is onbereikbaar voor ons, wij voor de wereld. Een raar gevoel. We moeten echt afkicken, onze vingers zoeken knoppen, toetsen. Gelukkig hebben we aardige buren in dit motel, en zo zonder telefoons maak je nog eens gemakkelijk een praatje. Vandaag gelukkig weer online!